Μικρές Ιστορίες

Ωριμάζω και αυτό αποτυπώνεται στις γευστικές μου συνήθειες. Όταν ήμουν νεαρή, μισούσα τις ελιές. Τώρα, όχι απλώς απολαμβάνω την έκρηξη της οξύτητάς τους στον ουρανίσκο μου, αλλά όσο πιό ξινή ή πικρή είναι μια ελιά τόσο περισσότερο μου αρέσει. 

Ο αποχαιρετισμός στην νεότητα όμως δεν συνοδεύεται πάντα από αλλαγές που προξενούν ευχαρίστηση. Σε βιολογικό επίπεδο νιώθω τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να προσπαθείς να επαναλάβεις δραστηριότητες που παλιά δεν σε απασχολούσε καν το πώς θα τις εκτελέσεις και τώρα να πρέπει να καταβάλεις προσπάθεια. Χρειάζεσαι δύναμη για να σηκωθείς από το κρεβάτι, για να αντέξεις οχτώ ώρες καθισμένη σε μια καρέκλα γραφείου, για να μαγειρέψεις υγιεινά και για να πλυθείς. 

Η απώλεια των δυνάμεών μου με τρομάζει. Σιγά σιγά θα πρέπει να συνηθίσω στην ιδέα ότι σε μερικά χρόνια δεν θα πρέπει να καταβάλω εγώ προσπάθεια στην καθημερινότητά μου αλλά θα πρέπει να εμπιστευτώ τη ρουτίνα μου σε κάποιον άλλο. Τα μάτια μου δεν θα μπορούν να διαβάσουν βιβλία ή εφημερίδες. Όσο και να σκύβω, δεν θα μπορώ να κόψω τα νύχια των ποδιών μου. Τα χέρια μου θα τρέμουν όταν θα πηγαίνω να κόψω ή να βάψω τα νύχια των χεριών μου. Όταν θα κατεβαίνω τις σκάλες θα πρέπει πάντα να στηρίζομαι από την κουπαστή. Το στομάχι μου θα γίνεται χάλια όταν θα μαγειρεύω εγώ γιατί δεν θα μπορώ να υπολογίζω καλά τις σωστές αναλογίες αλατιού και λαδιού που θα ρίχνω στην κατσαρόλα.

Πρόσφατα μου μπήκε στο μυαλό η ιδέα να δημιουργήσουμε με τις φίλες μου έναν χώρο στον οποίο ένα άτομο σε προχωρημένη ηλικία θα μπορεί να περιποιείται τον εαυτό του, να τρώει φτηνά και σωστά και να διασκεδάζει με τους συνομήλικούς του.

Ποτέ δεν σταματάω να ονειρεύομαι. Ακόμη και όταν οι δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, μου αρέσει να κάνω σχέδια. Βέβαια τη σκέψη μου μόνο προπονώ.

5 Μαΐου, 2021