Μικρές Ιστορίες
Η θερμοκρασία στον αστικό ιστό άγγιζε τους σαράντα βαθμούς Κελσίου. Στο βουνό επικρατούσε δροσιά. Ήταν γεμάτο Ακακίες. Στο ύψος έφτανε η καθεμία τα έξι μέτρα και τα κλαδιά τους ήταν τόσο πλατιά που το κάθε δέντρο σχεδόν αγκάλιασε το άλλο. Ο δρόμος που οδηγούσε στο Μουσείο του Τελευταίου Δέντρου έμοιαζε από ψηλά με φίδι που σερνόταν στο δάσος.
Στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου άκουγαν τις ειδήσεις των 14.00. “Σε εξέλιξη βρίσκεται η πορεία που κατευθύνεται στα κεντρικά κτίρια της Εταιρείας Διαχείρισης Δασών ΑΚΑΚΙΑ Α.Ε. Οι πολίτες καταγγέλλουν την εν λόγω εταιρεία για ελλιπή συντήρηση των Ακακιών που διαχειρίζεται. Χθες έγινε επερώτηση στη Βουλή σχετικά με την ποιότητα του οξυγόνου που εκλύεται από τις Ακακίες στο δάσος γύρω από το Μουσείο του Τελευταίου Δέντρου. Η αντιπολίτευση ισχυρίζεται ότι ο αέρας στην περιοχή είναι μολυσμένος ”.
“Φτάνουμε;” Ρώτησε η Ιάνθη για τρίτη φορά μέσα σε ένα τέταρτο τη μητέρα της “Ζαλίζεσαι αγάπη μου;” “Ναι” “Φτάσαμε! Ελπίζω να βρω να παρκάρουμε” Ένα μακρόστενο, ανηφορικό πλακόστρωτο ένωνε την είσοδο του Μουσείου του Τελευταίου Δέντρου με την υπερυψωμένη, κεντρική αίθουσα της έκθεσης. Αριστερά και δεξιά από το διάδρομο υπήρχαν ολογράμματα τα οποία απέδιδαν την εικόνα των φυσικών δέντρων στα δάση του πλανήτη. Σε εγκάρσια τομή του εδάφους, ο επισκέπτης έβλεπε να μεταβάλλεται διαδοχικά ο φυτεμένος σπόρος σε ρίζες και βλαστό και τη σταδιακή ανάπτυξη του δέντρου επάνω και κάτω από το έδαφος. Το επεξηγηματικό υπόμνημα πληροφορούσε ότι η ανάπτυξη των δέντρων ακολουθούσε τους κανόνες της φύσης.
“Μαμά ένα δέντρο σαν και αυτά που έχει το δάσος!” . Είπε η Ιάνθη και διέσχισε τρέχοντας το διάδρομο. Μόλις μπήκε στην κεντρική αίθουσα, στάθηκε και κοίταζε τη φυσική Ακακία. Λουσμένη από το φως του ήλιου που έμπαινε από την οροφή του μουσείου, έστεκε επιβλητική. Τα κιτρινόλευκα τσαμπιά με τα άνθη της λύγιζαν τα κλαδιά. Οι ρίζες της στο χώμα ήταν και αυτές ορατές. Έμοιαζε να αιωρείται στο κέντρο του κτιρίου. Ήταν το τελευταίο φυσικό δέντρο που υπήρχε στη χώρα.
Στο δάσος γύρω από το μουσείο, τα “έξυπνα” δέντρα, από αισθητικής απόψεως, ήταν ολόιδια με τα φυσικά. Επίσης ήταν κατασκευασμένα από υλικά μη εύφλεκτα και βιοδιασπώμενα, βρώσιμα από τα ζώα και ανθεκτικά στον ήλιο ή το κρύο. Από τα φύλλα τους εκλυόταν οξυγόνο. Κάθε χρόνο οι πολίτες πλήρωναν στην Κεντρική Διοίκηση ένα ποσό που αντιστοιχούσε στο οξυγόνο που κατανάλωνε ο καθένας ετησίως. Με τα έσοδα καλύπτονταν η συντήρηση και διαχείριση των “έξυπνων” δασών από τις εταιρείες που τα διαχειρίζονταν.
Ένα βουητό από φωνές στο διάδρομο έφτασε στα αυτιά της Ιάνθης. “Δεν είναι δυνατόν! Το δάσος καταστρέφεται!” “Όλα τα φύλλα και τα άνθη από τα δέντρα πέφτουν!” “Ο αέρας βρωμάει!”. Από το μεγάφωνο επαναλαμβανόταν η οδηγία “Παρακαλούμε χρησιμοποιήστε άμεσα τις εφεδρικές σας μάσκες οξυγόνου – Συνιστούμε όχι άσκοπες κινήσεις”.
Η επίσημη ανακοίνωση της Κεντρικής Διοίκησης μεταδόθηκε άμεσα. “Το Ψηφιακό Σύστημα Διαχείρισης της ΑΚΑΚΙΑ Α.Ε. έχει καταρρεύσει λόγω κακής συντήρησης. Ο χρόνος αποκατάστασης υπολογίζεται σε τρεις ώρες. Παρακαλούμε οι διαδηλωτές να μην κάνουν κατάχρηση του οξυγόνου τους και οι πολίτες να βρίσκονται σε κατάσταση ελαχιστοποιημένης κινητικότητας”.
Έξω από το μουσείο, οι κορμοί στο “έξυπνο” δάσους έστεκαν γυμνοί.
Leave a Reply